Obóz Gross-Rosen został utworzony w sierpniu 1940 roku na terenie dzisiejszej Rogoźnicy – wsi położonej w województwie dolnośląskim w paśmie Przedgórza Sudeckiego. Gross-Rosen był jednym z głównych hitlerowskich obozów koncentracyjnych. Początkowo obóz funkcjonował jako podobóz KL Sachenhausen z którego więźniowie pracowali w miejscowym kamieniołomie granitu wykupionym przez przedsiębiorstwo SS „Deutsche Erd-und Steinwerke” (DEST). W maju 1941 roku Arbaitslager Gross-Rosen staje się niedużym ale samodzielnym obozem, którego pierwszym komendantem zostaje Artur Rödl (od 1940 do 1942) następnie Wilhem Gideon (od 1942 do 1943 ) i Jahannes Hassenbrock (od 1943 do 1945). Trzy lata później obóz zostaje znacznie rozbudowany i staje się jednym z największych i najcięższych obozów koncentracyjnych do którego przyjęto ok. 400 transportów z więzień i obozów w Polsce w tym także z Majdanka, Auschwitz – Birkenau i licznych obozów pracy przymusowej dla Żydów. Obok macierzystego obozu w KL Gross-Rosen powstaje ok. 100 podobozów głównie na terenie Dolnego Śląska, Sudetów i Ziemi Lubuskiej z których na szczególną uwagę zasługuje kompleks podobozów w Górach Sowich – Arbeistlager Riese (13 podobozów Gross-Rosen), które powołane zostały do budowy podziemnego kompleksu - Riese (Olbrzym). Ogromy kompleks z siedzibą w Zamku Książ miał stanowić główną kwaterę władz III Rzeszy w tym także samego Führera.
    Zarówno obóz centralny jak i cała reszta podobozów KL Gross-Rosen były prymitywnymi i prowizorycznymi obiektami, które oficjalnie nosiły nazwę obozów pracy jednak w rzeczywistości były obozami koncentracyjnymi. Więzieni w nich ludzie wykorzystywani byli to morderczo ciężkiej, dwunastogodzinnej pracy (w kamieniołomach, przy ścinaniu drzew, budowy dróg  i mostów oraz drążeniu sztolni) przy głodowych racjach żywieniowych braku opieki lekarskiej i okrutnym maltretowaniu przez załogę SS.
    Ogólnie przez KL Gross-Rosen (obóz centralny i jego podobozy) przeszło 125 000 osób w tym także więźniowie nie rejestrowani – przeznaczeni na egzekucje m.in. 2500 jeńców radzieckich i tych ewakuowanych z Auschwitz-Birkenau. Do najliczniejszych grup narodowościowych w obozie należeli przede wszystkim Żydzi (obywatele różnych państw) oraz obywatele Związku Radzieckiego i Polacy.  Przybliżona liczba ofiar obozu KL Gross-Rosen wynosi około 40 000 osób. Jednym z najtragiczniejszych momentów w dziejach obozu był moment ewakuacji więźniów tzw. „marsz śmierci” gdzie podczas wielotygodniowych transportów zmarło tysiące chorych i wyczerpanych więźniów.
    Po wyzwoleniu tereny poobozowe zostały uporządkowane, a w 1953 roku według projektu rzeźbiarza Adama Prockiego w Gross-Rosen (dzisiejszej Rogoźncy) wzniesiono pomnik – mauzoleum. Obecnie opiekę nad terenami poobozowymi opiekę sprawuje powołane do życia w 1983 roku Muzeum Gross-Rosen, w którym wystawy ukazują historię obozu i tragiczne losy jego więźniów.